28 Ιουνίου 2015

Μία άλλη, εξ ίσου σημαντική, παράμετρος του θρησκευτικού ανθρωπισμού έχει κατεύθυνση εθνική, εφόσον στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία το θρησκευτικό στοιχείο συνάπτεται με το εθνικό. Είναι γνωστό ότι η Εκκλησία έπαιξε εθναρχικό ρόλο λόγω των ειδικών «προνομίων» που παραχωρήθηκαν στον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γεννάδιο Σχολάριο από τον πρώτο σουλτάνο Μωάμεθ Β’ μετὰ την Άλωση και διατηρήθηκαν και από τους διαδόχους του πατριάρχη, που έφεραν την ιδιότητα του «μιλλιέτ - μπασι» (= εθνάρχη). Ως εκ τούτου οι εκκλησιαστικοί λειτουργοί αναλάμβαναν την μέριμνα για την στοιχειωδώς παρασχεθείσα εκπαίδευση και την προαγωγή της γνώσης, φυσικά υπό τις δεδομένες ιδιάζουσες συνθήκες. Εξάλλου, η δημιουργία ενός ανεξάρτητου ελλαδικού κράτους δεν συνέπεσε χρονικά με τον σχηματισμό των εθνικών κρατών στον ευρωπαϊκό χώρο ύστερα από την Αναγέννηση. Αντιθέτως μάλιστα, επί ...

ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ Παντί τω Χριστεπωνύμω Πληρώματι της Αγιωτάτης Αποστολικής Εκκλησίας της Κύπρου Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά, Εν όψει της ετοιμασίας από τη Βουλή των Αντιπροσώπων Νομοθεσίας για τη ρύθμιση της ελεύθερης συμβίωσης ατόμων, επιθυμούμε να καταστήσουμε σ’ όλους γνωστές τις θέσεις της Εκκλησίας επί του θέματος αυτού. Η Εκκλησία δεν έχει, ούτε και επιθυμεί να έχει δυνατότητα επιβολής της θέσης της στους ανθρώπους. Κατά το Κυριακό λόγιο, «όστις θέλει» ακολουθεί τις συμβουλές της. Έχει, όμως, πάντοτε το δικαίωμα να εκφέρει την αποψή της και να συμβουλεύει τους πιστούς. Για την Εκκλησία δεν είναι δυνατό να γίνει αποδεκτή η συμβίωση δύο ανθρώπων εκτός του μυστηρίου του γάμου. Η ένωση ανδρός και γυναικός στοχεύει στην πνευματική τελείωση των συζύγων, γι’ αυτό και η σχέση τους ανάγεται, με το ...

Β'  Είναι αξιόπιστες οι μαρτυρίες; Όπως είδαμε, οι τρεις επιστολές, οι μόνες που μας προσφέρουν μαρτυρίες για την μετάβαση και παραχείμαση του αποστόλου Παύλου στην Νικόπολη, είναι οι «Ποιμαντικές Επιστολές» του αποστόλου των Εθνών: οι Α' και Β' προς Τιμόθεον και η προς Τίτον. Και είδαμε, ότι οι μαρτυρίες τους είναι λίγες μέν και λιτές, αλλά σαφείς και ξεκάθαρες. Θα έπρεπε λοιπόν, το πιο πάνω συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η έρευνα των πηγών με τόση περίσκεψη, να είναι ολόθυμα αποδεκτό από όλους. Όμως δεν συμβαίνει αυτό. Γιατί, ενώ εμείς χαιρόμαστε τις μαρτυρίες αυτές, που σαν αγιογραφικές τις θεωρούμε απόλυτα αυθεντικές, θεολόγοι του μοντέρνου κόσμου αμφισβήτησαν την γνησιότητα και την αξιοπιστία των Ποιμαντικών Επιστολών. Και κατά συνέπεια και τις ιστορικές μαρτυρίες τους. Επικαλέσθηκαν, ...

Η συμμετοχή στη ζωή της Εκκλησίας δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί από κάποιον που περιφρονεί ή αδιαφορεί για την υλική πραγματικότητα, θεωρώντας τη σωτηρία του ανθρώπου άσχετη με την ύλη και τη χρήση του κόσμου. Παράλληλα με το ευχαριστιακό ήθος και όσα ήδη αναφέρθηκαν, η χριστιανική πίστη στηρίζεται και στο ασκητικό ήθος. Αναζητώντας έναν ορισμό για την άσκηση, θα μπορούσαμε να σημειώσουμε πως σύμφωνα με τον Χρ. Γιανναρά είναι το εγχείρημα που βεβαιώνει την ελευθερία και τη θέληση του ανθρώπου να αρνηθεί την ανταρσία του ατομικού θελήματός του, «μιμούμενος την υπακοή του δεύτερου Αδάμ με την έννοια της πιστότητας στην εικόνα του Θεού που είναι ο Χριστός, της συμμόρφωσης με το Τριαδικό πρωτότυπο της ζωής που αυτός ενσάρκωσε στα όρια ...