Το αστικό-λαϊκό τραγούδι, ιδωμένο μέσα από τις συμπληγάδες των κοινωνικό-οικονομικών ανακατατάξεων του 20ου αιώνα, δικαιωματικά χρίζεται φορέας νέων λειτουργικών, θεματικών, μορφολογικών στοιχείων, τα οποία στάθηκαν προπομποί του νεοελληνικού τραγουδιού. Αυτά τα συγκεκριμένα στοιχεία παραδόθηκαν έχοντας ζωντανή την ποικίλη και ετερογενή προέλευσή τους, κάνοντάς τα να φαίνονται «ομοιογενή» μέρη της ίδιας κουλτούρας. Το αστικο-λαϊκό τραγούδι στέκεται στη κυριολεξία μεταίχμιο μεταξύ του παραδοσιακού-λαϊκού προς το καθαρά αστικό «έντεχνο» τραγούδι και συνάμα οριοθετεί τις κοινωνικές δομές του τόπου, διαχωρίζοντας την προ-βιομηχανική από την εκβιομηχανοποιημένη εποχή. Το ελληνικό δημοτικό τραγούδι, μέρος του εκφραστικού γλωσσικού και μουσικού ριζώματος της πανσπερμίας των λαών της Βαλκανικής, μπολιάστηκε με τη γλώσσα του δρόμου, της αγοράς, της καθημερινότητας των απλών ανθρώπων της υπαίθρου. Το δημοτικό τραγούδι ήταν ο τρόπος επικοινωνίας ...
