5 Ιουλίου 2015

Ένας ζωηρός κι ανήσυχος ποντικός νόμιζε πως μπορεί να γίνει φίλος μ΄ έναν βάτραχο. - Εγώ είμαι ξεχωριστό ποντίκι, ακόμα κι ο βάτραχος με παραδέχεται και το καμαρώνει που πιάνει φιλία μαζί μου! Έτσι λοιπόν μια μέρα  ο «καλός σου» ο βάτραχος, που βέβαια είχε κακούς σκοπούς, κατάφερε τον «ξύπνιο» ποντικό μας να  δέσει το πόδι του μαζί με το δικό του. - Θα είμαστε ενωμένοι οι δυο μας και θα τριγυρίζουμε και θα γευόμαστε τα καλούδια της γης μαζί, έλεγε και ξανάλεγε το βατράχι. Στην αρχή τριγύριζαν στα χωράφια κι έτρωγαν σιτάρι και σανό. Το ποντικάκι μας έγλειφε τα μουστάκια του ευχαριστημένο και λαχταρούσε κι άλλες περιπέτειες στον «γύρο του κόσμου» με τον βάτραχο. Μετά όμως κατέβηκαν στη λίμνη κι ο βάτραχός μας ...

Το γεγονός ότι ο άνθρωπος θεωρεί τον εαυτό του κέντρο της κτίσης, έχει ως αποτέλεσμα να απαιτεί όλα να υπηρετούν τις όποιες επιθυμίες του, κάτι που αποτελεί την αιτία των περισσοτέρων κοινωνικών προβλημάτων και ταυτόχρονα την κύρια γενεσιουργό αιτία του οικολογικού προβλήματος. Με ενδιαφέρον παρουσιάζεται η πορεία της ασκήσεως στην αγιοπατερική διδασκαλία έτσι όπως σκιαγραφείται από τον Νικ. Μπαλατσούκα. Ως αφετηρία αυτής της πορείας είναι η άρνηση του ιδίου θελήματος. Ακολουθεί η αποδοχή του Θείου θελήματος στη θέση του ιδίου και στη συνέχεια έρχεται η τήρηση των εντολών του Θεού ως συγκεκριμένης εκφράσεως του θελήματός Του. Κατάληξη είναι το να στρέφει την προθετική αναφορά του ο άνθρωπος το «θέλειν» του Θεού. Στην ιδεατή αυτή κατάσταση αρνείται ο άνθρωπος την ηδονή, αποδεχόμενος ...

Μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη στις 5 Ιουλίου 1679 Ο Άγιος καταγόταν από το χωριό Κλειστός της Ευρυτανίας. Εκεί έμαθε τα ιερά γράμματα και σε νεαρή ηλικία έγινε μοναχός και αξιώθηκε και του χαρίσματος της ιερωσύνης. Κατόπιν πήγε στο Άγιον Όρος, όπου εγκαταστάθηκε μαζί με άλλους δύο μοναχούς στο Κουτλουμουσιανό κελί του Αγίου Γεωργίου. Στο Άγιον Όρος ζούσε με άκρα άσκηση και καθαρότητα. Όμως μέσα στην καρδιά του άναψε ο θείος πόθος, υπέστη την καλή αλλοίωση και θεωρούσε ότι η νηστεία, η αγρυπνία, τα δάκρυα, το πένθος, η ακτημοσύνη και συνολικά κάθε αρετή ήσαν ανάξια προσφορά στον Χριστό και ότι το μόνο αντάξιο της αγάπης του Χριστού, που θυσιάστηκε για μας, ήταν το να χύσει το αίμα του γι’ Αυτόν. Οι πατέρες του Όρους που ...